پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

«تبریز، شهر بدون گدا»، جمله‌ای که به‌کرات شنیده‌ایم و ممکن است متعجب هم شده باشیم. مگر می‌شود در شهری متکدی پیدا نشود آن هم در این برهه زمانی که مشکلات زیادی گریبانگیر همگان است. در شرایطی که تکدی گری به یکی از آسیب‌های اجتماعی مبدل شده، بررسی و واکاوی مسیری که تبریز پیموده تا به شهر بدون گدا تبدیل شود، حائز اهمیت است. دلیل کم‌ بودن تعداد متکدیان تبریز را شاید بتوان به طرح‌های مختلف خیریه‌‌ها ربط داد. مثل آنهایی که مردم را به تهیه مایحتاج نیازمندان و جهیزیه برای نوعروسان به جای فرستادن دسته‌گل برای مراسم سوگواری دعوت می‌کنند؛ خوشبختانه این کار یکی از مواردی است که میان فعالیت‌های مختلف خیریه‌های تبریز، خوب جا افتاده و هنوز نیز انجام می‌شود. چه خوب است که شهر بدون گدا را به لایه لایه شهرهایمان تعمیم دهیم و از گداپروری حمایت نکنیم.

بسیاری از مردم و حتی مسئولان، جمع‌آوری و ساماندهی متکدیان را کار شهرداری می‌دانند، اما حقیقت این است که 11ارگان، سازمان و نهاد، در کنار مدیریت شهری وظیفه جمع‌آوری، ساماندهی و بازگشت به زندگی آسیب‌دیدگان اجتماعی را برعهده دارند. جمع‌آوری متکدیان از سطح شهر با وجود گذشت سال‌ها، هنوز هم به سرانجام نرسیده و هر یک از دستگاه‌های متولی، هنگام عمل به وظایف‌شان، درگیر و دار هزار‌توی کاغذبازی‌های روزمره خود، این حکایت ادامه‌دار را به بن‌بست کشانده‌اند. در این میان، هنوز هم متکدیان زیادی در خیابان‌ها و اماکن عمومی شهر، پیش چشم شهروندان و مسئولان به تکدیگری مشغولند و چهره شهر را مخدوش کرده‌اند؛ در اشکال مختلف و با توسل به شیوه‌های گوناگون راه را بر مردم می‌بندند و با نگاه‌های ملتمسانه به‌دنبال جلب حس ترحم هستند. داستان تکراری پایتخت و متکدیانش اما در کلاف سردرگم کاغذبازی‌ها و شانه خالی‌کردن‌های متولیانش گم شده و هیچ‌یک از سازمان‌های مربوط به درستی به وظیفه‌شان عمل نمی‌کنند.